Kobiety pod wieloma względami mają w życiu trudniej. W większym stopniu dotyczy ich problem samotnej starości, samodzielnego rodzicielstwa, ubóstwa i wykluczenia społecznego. Zdecydowanie częściej niż mężczyźni muszą zmagać się z molestowaniem seksualnym i przemocą w rodzinie. Jeśli należą do mniejszości narodowych i etnicznych, są lesbijkami lub kobietami trans, bądź są niepełnosprawne, ich sytuacja jest szczególnie trudna.

Sprawy miejskie również dotyczą płci. To kobiety są głównymi użytkowniczkami komunikacji miejskiej, to kobiety najczęściej spacerują z wózkami po parkach i opiekują się dziećmi korzystającymi z miejskich placów zabaw, w końcu to zwykle kobiety tracą szanse rozwoju zawodowego, gdy miasto nie jest w stanie zapewnić miejsc w żłobkach i przedszkolach. Miasto jest dobre dla mieszkańców, gdy odpowiada na potrzeby różnych grup kobiet.

Najważniejsze zadania dla miasta

1. Równe płace w urzędach i jednostkach im podległych. Jawność wynagrodzeń. Wyrównywanie szans ekonomicznych.
2. Infrastruktura miejska – żłobki, przedszkola i szkoły blisko domu.
3. Finansowanie programów zdrowotnych: szczepienia przeciwko HPV, miejski program dofinansowania in vitro.
4. Utrzymanie wysokich standardów okołoporodowych w szpitalach – znieczulenie farmakologiczne dostępne dla każdej kobiety.
5. Wsparcie dla ofiar przemocy seksualnej – pomoc medyczna, psychologiczna i prawna. Zapewnienie bazy “mieszkań interwencyjnych”.
6. Utworzenie punktów całodobowej pomocy medycznej w zakresie praw prokreacyjnych w każdej dzielnicy Warszawy. Pomoc w przypadku ciąży niechcianej lub zagrożonej.
7. Wprowadzenie systemu szkoleń dla pracowników oraz opieki społecznej i medycznej z zakresu wsparcia dla ofiar przemocy oraz kontaktu z ich sprawcami. Zapobieganie wtórnej wiktymizacji.
8. Działania na rzecz równości mniejszości narodowych, etnicznych i seksualnych.

PROGRAM SZCZEGÓŁOWY

1. Wynagrodzenia

1.1 Urzędy i jednostki podległe

Wzorem innych miast należy przeprowadzić audyt wynagrodzeń z uwzględnieniem płci i sprawdzić,  czy kobiety na tych samych stanowiskach co mężczyźni, nie są dyskryminowane. W przypadku różnic należy wyrównać szanse.

1.2 Osoby o specjalnych potrzebach zdrowotnych

Należy zadbać o realne zabezpieczenie społeczne i finansowe godnego bytu osób z niepełnosprawnościami i ich rodzin, a także osób starszych.

2. Infrastruktura miejska – przedszkola, szkoły i żłobki blisko domu.

2.1 Żłobek, przedszkole i szkoła dla każdego dziecka

Na podstawie przeprowadzonego przez Ruchy Miejskie audytu wiemy, jakie dzielnice borykają się najbardziej z problemem braku dostępności placówek: prym w Warszawie wiodą m.in. Białołęka i Wilanów, czyli rejony, w których powstaje najwięcej nowych mieszkań.  Dlatego postuluję zwiększenie budżetu na budowę żłobków i klubów malucha, nie na bony żłobkowe, które systemowo nie rozwiązują problemu.

Dziś tylko 14% warszawskich dzieci w wieku żłobkowym ma dostęp do publicznej placówki.

Tymczasem żłobki umożliwiają kobietom powrót na rynek pracy, tym samym pomagają tym mamom, które chcą łączyć życie zawodowe z macierzyństwem w ich rozwoju zawodowym. Dostępność opieki żłobkowej jest warunkiem wyrównania szans kobiet i mężczyzn na rynku pracy.

*https://ruchymiejskie.waw.pl/nasz-program/edukacja/

2.2 Placówki opiekuńcze i oświatowe blisko domu

Szkoła, przedszkole, czy żłobek blisko miejsca zamieszkania to podstawa zdrowego i wygodnego życia rodziców. Bliskość instytucji pozwala oszczędzić czas oraz ogranicza potrzebę codziennego poruszania się po mieście samochodem. Szkoła blisko domu pozytywnie wpływa na tworzenie więzi sąsiedzkich, rozwój przyjaźni pozaszkolnych dzieci, oraz naukę samodzielności.

3. Programy zdrowotne

3.1 szczepienia przeciwko HPV

Zadania w zakresie ochrony zdrowia, które mogą realizować samorządy lokalne to rozwiązywanie problemów oraz zapewnienie warunków zmniejszających lub niwelujących zagrożenia zdrowotne mieszkańców, w tym prowadzenie polityki prozdrowotnej i zagadnień związanych z chorobami zakaźnymi. Szczepionka zalecana jest przez polskie towarzystwa medyczne (m.in. Polskie Towarzystwo Profilaktyki Zakażeń HPV, Polskie Towarzystwo Pediatryczne i Polskie Towarzystwo Ginekologiczne). Rekomenduje się szczepienie osób młodych, jeszcze przed inicjacją seksualną.

Dlatego postuluję dofinansowanie przez miasto szczepień przeciw HPV dla dziewcząt i chłopców. Uniknięcie zarażenia wpłynęłoby na ochronę kobiet przed rozwinięciem się raka szyjki macicy. DNA wirusa wykrywa się u około 95–100% kobiet chorujących na raka szyjki macicy i u 5–20% kobiet z grupy kontrolnej. Wyeliminowanie i wczesna diagnoza dają realną szansę na uratowanie wielu kobiet

Głównym celem programu szczepień jest zabezpieczenie co najmniej 70% populacji dziewczynek i chłopców w wieku 12 lat szczepionką przeciwko HPV i objęcie działaniami edukacyjnymi dotyczącymi wirusa HPV młodzież oraz ich rodziców w latach 2019–2021 w mieście Warszawa.

Program skierowany jest do młodzieży (dziewczynek i chłopców) miasta Warszawa w wieku 12 lat. Na podstawie danych szacunkowych populacja ta liczy około 16 000 osób. Dodatkowo działaniami z zakresu promocji zdrowia zostaną objęci rodzice dzieci z wcześniej wymienionych grup. Razem w 2019 roku populacja objęta programem będzie stanowiła 48 000 osób. W następnych latach trwania projektu (jest on planowany na okres 3 lat) będą do niego przystępować kolejne osoby wchodzące w wiek umożliwiający uczestnictwo w akcji szczepień. Reasumując: pełna liczba tworząca populację bazową programu w czasie 3 lat projektu to, według aktualnych danych meldunkowych, około 150 000 osób. Z tej grupy do akcji szczepień zostaną włączone 48 000 dziewcząt i chłopców.

We wstępnej części programu dziewczęta i chłopcy z wybranej grupy wiekowej oraz ich rodzice (opiekunowie prawni) będą mogli wziąć udział w warsztatach informacyjnych dotyczących zagrożeń związanych z zakażeniami HPV. Przekazana wiedza będzie dotyczyła m.in. skali problemu, skutków zdrowotnych, metod profilaktyki itp. zakażeń wywoływanych przez wirusa szyjki macicy.  Ze względu na wiek uczestników programu oraz zalecenia producentów, a także optymalizację posiadanych środków finansowych, zostanie zastosowany dwudawkowy schemat szczepienia zawarty w jednym roku kalendarzowym.

Przy realizacji programu szczepionkowego założono odsetek uczestniczących 12-latków – dziewcząt i chłopców na poziomie 70%. Koszty jednostkowe przewidziane na realizację programu pomnożono przez szacowaną liczbę osób, które z niego skorzystają, uwzględniając też w kalkulacji koszty przygotowawcze, kampanii informacyjnej, realizacji badania lekarskiego, a także zakupu i podania preparatu do szczepień.

Szacowany koszt zakupu szczepionki p/HPV u dziewcząt w wieku 12 lat w mieście Warszawa. w 2019r. – przy przyjęciu, że koszt jednej dawki szczepionki wyniesie 330 zł. Koszt 2 dawek dla jednej dziewczynki – 660 zł.  Po uwzględnieniu kosztów elementu edukacyjnego i organizacyjnych, szacunkowy koszt programu na jedną osobę wyniesie ok 700 zł.

Szacowane całkowite koszty jednostkowe wynoszą ok. 700 (koszt zakupu 2 dawek szczepionki wraz z kosztem edukacyjnym i organizacyjnym). Koszty całkowite programu to ok 8 mln zł rocznie.

3.2 In vitro

3.2.1 Stan obecny – rola rządu

Niepłodność jest chorobą cywilizacyjną i społeczną, która dotyczy około 15-20% wszystkich par starających się o dziecko. Obecnie z powodów ideologicznych rząd nie wywiązuje się ze skutecznej, zgodnej z aktualną wiedza medyczną walki z niepłodnością. Skuteczność procedury in vitro przekracza 30%. Dla wielu par jest to jedyny sposób na doczekanie się upragnionego potomstwa. Leczenie in vitro bywa jednak bardzo kosztowne, stąd też brak dofinansowania pozbawia osoby mniej zamożne możliwości wygrania z niepłodnością. W tej sytuacji mieszkańców powinien wesprzeć samorząd.

3.2.2 Program dla Warszawy

W Warszawie program dofinansowania in vitro realizować będzie “Miejski Program Leczenia Niepłodności”. Pod hasłem „Stołeczna kampania na rzecz wspierania osób dotkniętych niepłodnością z wykorzystaniem metod zapłodnienia pozaustrojowego w latach 2017 – 2019” (III/IV kwartału 2017 do końca 2019 roku) miasto ma za zadanie przeznaczyć 10 mln zł na leczenie ok. 2.500 par.

Program zgodnie z ustawą o leczeniu niepłodności z lipca 2015, Art. 5. 1., obejmować powinien nie tylko sam proces procedury medycznie wspomaganej prokreacji, ale także szeregu innych działań, takich jak:

• poradnictwo medyczne
• diagnozowanie przyczyn niepłodności
• zachowawcze leczenie farmakologiczne
• leczenie chirurgiczne

3.2.3 Standardy opieki okołoporodowej

Standardy opieki okołoporodowej to niezwykle ważny dokument, opisujący prawa pacjentek w czasie porodu i połogu. Standardy dotyczą kontaktów z personelem, dostępu do informacji i procedur medycznych. Szczególnie ważne dla wielu kobiet jest prawo do bezpłatnego dostępu do znieczulenia farmakologicznego. Niestety nie wszystkie placówki medyczne stosują się w równym stopniu do Standardów. Dlatego ważne jest przeprowadzenie audytu warszawskich placówek ginekologiczno-położniczych, stałe kontrolowanie stosowania Standardów Opieki Okołoporodowej i nakładanie kar finansowych w przypadku ich naruszania.

4. Wsparcie dla ofiar przemocy

4.1Miejski Punkt Wsparcia

Potrzebujemy kompleksowego systemu wsparcia dla wszystkich ofiar przemocy, w tym lesbijek i kobiet trans  i in. Wsparcie dla ofiar przemocy,  w tym przemocy seksualnej, obejmować powinno doradztwo prawne, łatwo dostępną pomoc medyczną i psychologiczną oraz możliwość skorzystania z tzw “mieszkań interwencyjnych”.

4.2 Mieszkania interwencyjne

Część lokali komunalnych z prawie 1000 pustostanów komunalnych powinna być przeznaczona na mieszkania interwencyjne (po remoncie). Ważna są także procedury dzybkiego kierowania do odpowiednich miejsc.

Rolę tę powinny pełnić OPS-y, działające w każdej z dzielnic Warszawy.

Na przykład OPS na Woli, który przejmuje rejestr osób bezdomnych, mógłby także administrować mieszkaniami interwencyjnymi. Każda ofiara przemocy musi otrzymać informacje o dostępnych formach pomocy, konieczna jest kampania informacyjna na ten temat.

5. Punkty całodobowej pomocy w zakresie praw prokreacyjnych

5.1 Na wzór już działającego na tej zasadzie punktu Punkt Profilaktyki Intymnej w Poznaniu, Warszawa także powinna przeznaczyć środki na działanie całodobowego punktu pomocy dla kobiet. Jego wyposażenie powinno umożliwiać korzystanie z niego kobietom z niepełnosprawnościami. Udzielane świadczenie obejmowałoby również możliwość wypisania recepty na środek antykoncepcji awaryjnej. Należy przeprowadzić program pilotażowy, a w przypadku jego sukcesu, ustanowić Punkty Profilaktyki (ich liczba zostanie oszacowana na podstawie danych o przypadkach przemocy Obecnie pomoc w godzinach nocnych i w czasie świąt prowadzą 22 jednostki w Warszawie. Doposażenie ich w dodatkowy personel i infrastrukturę umożliwiłoby korzystanie z nich także kobietom szukającym takiej pomocy.

5.2 Jeśli pracownicy służby zdrowia w jednostkach miejskich ograniczają świadczenia medyczne na podstawie “klauzuli sumienia”, obowiązkiem miejskiej jednostki będzie wskazanie innego lekarza bądź lekarki, który nie stosuje klauzuli w danym przypadku. Informacja o stosowaniu “klauzuli sumienia” przez danego pracownika służby zdrowia powinna być publicznie dostępna.

5.3 Miasto powinno działać na rzecz dostosowywania gabinetów ginekologicznych w miejskich placówkach do potrzeb kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami.

6. Edukacja nauczycieli, pracowników medycznych, OPS, policji, straży miejskiej i ośrodków pierwszego kontaktu obcokrajowców.

Rolą miasta powinna być współpraca z organizacjami pozarządowymi realizującymi programy edukacyjne w zakresie pomocy ofiarom przemocy oraz sposobów kontaktu ze sprawcami. Powinien to być jeden z punktów przyjętych dodatkowo przez Biuro Polityki Zdrowotnej miasta.

Jednym z pierwszych kontaktów kobiet doświadczających przemocy seksualnej jest często rozmowa z policją lub strażą miejską. Często spotyka je tam niezrozumienie, a nawet mobbing, obrażanie, zawstydzanie lub co najgorsze  – przenoszenie winy na ofiarę i wybielania sprawcy, bagatelizowanie problemu. Dlatego tak ważne jest by ten pierwszy kontakt odbywał się w sposób komfortowy dla każdej z nas.

7. Tolerancja

Działania miasta w zakresie poprawy bezpieczeństwa osób dyskryminowanych powinny opierać się na dwóch filarach: wsparcia dla poszkodowanych oraz zapobiegania sytuacjom niebezpiecznym. Stosowanie odpowiednich zasad regulowałby kodeks postępowania adresujący kwestie równościowe.

7.1 Zapobieganie

• Stanowcza reakcja miasta na organizację niezgodnych z prawem zgromadzeń publicznych, w tym nawołujących do faszyzmu, przemocy lub dyskryminacji. Rozwiązywanie zgromadzeń wraz z możliwością nałożenia kar finansowych.
• Współpraca z placówkami oświaty przy prowadzeniu zajęć antydyskryminacyjnych, w tym dotyczących równouprawnienia dziewcząt i chłopców, kobiet i mężczyzn, oraz osób LGBTQ+.

Monitoring jakości nauczania przedmiotu “Wychowanie do życia w rodzinie” np. wprowadzając ankiety okresowe na temat jakości zajęć WDŻ wśród uczniów. Wymóg bieżącej  kontroli jakości kształcenia w tym zakresie przez psychologa lub pedagoga – specjalisty w zakresie zagadnień związanych z ciałem i seksualnością dzieci i młodzieży.

7.2 Molestowanie seksualne

W ramach dostępnych możliwości samorząd lokalny powinien dysponować mieszkaniami interwencyjnymi dla ofiar przemocy (punkt 5.2 tego programu) oraz miejscem gdzie kobieta – ofiara mogłaby zgłosić atak. Powołanie takiej placówki wpisuje się w art. 22 Konwencji Stambulskiej, której Polska jest sygnatariuszem (ust. 1: Strony przyjmą konieczne środki ustawodawcze lub inne środki mające na celu zapewnienie lub zorganizowanie, odpowiednio rozmieszczonych terytorialnie, specjalistycznych usług wsparcia doraźnego, krótko- i długoterminowego, dostępnych dla każdej ofiary aktu przemocy objętej zakresem niniejszej konwencji.).

Telefon interwencyjny, działający w ramach miejskiego systemu wsparcia dla osób doświadczających przemocy seksualnej, mógłby oferować pomoc psychologiczną, prawną, oraz umożliwiać kontakt z miejskimi służbami, a także poprawić komunikację i udostępnić informacje na którą mogą liczyć kobiety, kiedy decydują się zgłosić taką sprawę policji czy prokuraturze.

7.3 Działania na rzecz zwalczania dyskryminacji wielokrotnej i osób z ograniczoną mobilnością

Szczególną uwagę należy poświęcić kwestiom osób z niepełnosprawnościami, należących do mniejszości narodowych i etnicznych i religijnych, LGBTQ+, ale także osób starszych i znajdujących się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Realizacja tego celu dotyka wszystkich sfer życia publicznego i prywatnego, dlatego zadaniem ratusza powinno być:

– dostosowanie przestrzeni publicznej do potrzeb osób mających trudności w poruszaniu się

– dostępność placówek publicznych pod względem mobilności i barier językowych

– sprawny system mieszkaniowy oparty na budownictwie komunalnym mieszkań na wynajem. Regulowanie dostępnych stawek czynszów na wzór Wiednia.

7.4 Równość kobiet i mężczyzn

Jako prezydent miasta st.Warszawy podpisałabym “Europejską Kartę Równości Kobiet i Mężczyzn w Życiu Lokalnym”. Obejmuje ona zasadę zrównoważonej reprezentacji kobiet we wszystkich ciałach decyzyjnych i pochodzących z wyboru poprzez wprowadzenie parytetu w kierowniczych jednostkach miejskich. Szczegółowy program równościowy powinien zostać objęty konsultacjami z różnymi środowiskami działającymi w tym zakresie w Warszawie.

Gorąco popieramy postulaty akcji „Ulice dla kobiet” i innych mających na celu wyróżnienie wkładu kobiet w rozwój naszego miasta.

http://www.ulicedlakobiet.pl/